پیشینیان مان برای اسب‌های خود احترام بسیاری قائل بوده اند به گونه‌ای که صاحب اسب، اسم نیاکان اسب  خود را تا دوازده  نسل قبلش می‌دانست و به هنگام مرگ اسبش به شدت غمگین می‌شد.

 

اسب را در پارسی میانه و اوستایی  “اَسپ”  (asp) نیز می‌گفتند. نامهای بسیاری از بزرگان ایرانی در روزگار باستان دارای پسوند “اسپ” بوده‌ است ( گشتاسپ، ارجاسپ، گرشاسپ، جاماسپ، لهراسپ، ویشتاسپ، هیدراسپ، بیوراسپ، ساتاسپ ) که نشان از اهمیت این جانور در میان ایرانیان است. در زبان سانسکریت این واژه به صورت “اسوا” asva  بوده  که  واژه ” اسوار” و “سوار”   نیز در زبان  کنونی ما از همین ریشه‌ اند. خود این واژه از ریشه واژه هندو-اروپایی   ekwa  یا  ekwo  ریشه گرفته‌ است.

اسب برای اولین بار در آسیای میانه اهلی شده‌ و بعد ها  به ایران آورده شده است. در ایران باستان بویژه در دوره هخامنشی، اسب نقش بسیار زیادی داشته و آنموقع به اسبهای تربیت شده  “پارس” می‌گفتند.  عرب‌ها این کلمه را به  “فارس” معرب کرده‌اند و آن را به معنی تیزرو و سوار کار ماهر به کار می‌برند.

 

منبع: ویکی پدیا

مطالب مرتبط:

تکامل اسبها

نژادهای اسب

انتخاب اسب برای خرید

اسبهای فروشی ما در سایت